Τα συγκλονιστικά λόγια ενός εφήβου προς τους ενήλικες

Είναι δύσκολο αυτό το πέρασμα της ζωής. Είναι τρομερά κουραστικό να ζεις στην αβεβαιότητα και τη δυσκολία...αρρωσταίνουμε θέλοντας να πεθάνουμε μ' αυτά που μας περιτριγυρίζουν. Επαναστατημένοι, δυστυχισμένοι σ' ένα σώμα που δεν το νιώθουμε δικό μας, δυστυχισμένοι ακόμα γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και γιατί είμαστε μόνοι, γιατί μας φοβίζετε λιγάκι. Να τι αντιπροσωπεύετε για μας: τον κόσμο της εργασίας, που στηρίζεται τόσο στο συμφέρον.
Δείτε λοιπόν τα ωχρά και αρρωστιάρικα πρόσωπα σας, που μοιάζουν να υποφέρουν μύρια όσα, μ' ένα μείγμα υποκρισίας και ψευτοευγένειας. Μοιάζετε συνεχώς να υποκρίνεστε, να κάνετε πως είστε κάτι. Σας είναι αδύνατο να είστε ο εαυτός σας. Και οι φράσεις σας, οι λέξεις σας, καθώς προσπαθείτε να τα δείτε όλα στο μικροσκόπιο, να τα εξηγήσετε όλα, να τα αναπτύξετε-ακόμα κι ανα υτό είναι άχρηστο. Κι έπειτα η σιωπή σας, η εύγλωττη σιωπή σας, ένας τοίχος που μας μπλοκάρει και κάνει τα βλέμματα μας ένα βαθύ πηγάδι ή μια μαυρίλα.
Την εξωτερική μας εμφάνιση τη θέλουμε απρόσιτη, αδιαπέραστη. Γινόμαστε, λοιπόν, σκληροί, χυδαίοι και κακοί. Είναι αλήθεια, είμαστε κακοί, πεισματώνουμε και δεν θέλουμε να σας καταλάβουμε, να σας μιλήσουμε, να σας ακούσουμε. Αυτό όμως γίνεται γιατί έχετε την τάση, πολλοί, να σβήνετε το όνειρο και την ελπίδα από τη ζωή σας. Ίσως να παρακάνετε επίδειξη των πλεονεκτημάτων σας. Ο κόσμος γυρίζει πάνω σε ρόδες και σπάει τα μούτρα του...η κοινωνία είναι ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, κατρακυλά μαζί του.
Ενήλικοι, να ξέρετε ότι 8 στους 10 εφήβους κλαίνε στα μαξιλάρια τους κάθε νύχτα και οι μέρες τους είναι ένα σκέτο "πρέπει". Οι άλλοι δεν έχουν πια δάκρυα, γιατί τα συγκρατούν, γιατί σκλήρυναν και δεν προσέχουν πια τους γύρω τους. Είναι λυπηρό, δε νομίζετε; Βρισκόμαστε στην ίδια μουσική κλίμακα χωρίς όμως να παίζουμε τις ίδιες νότες.
Γιατί να τα βάζουμε ο ένας με τον άλλο; Είναι πολύ δύσκολο για να είναι κατανοητό και πολύ λυπητερό για να το αναπτύξουμε.
Ενήλικοι, μεγάλοι, θα σας εκμυστηρευτούμε κάτι που σίγουρα ξέρετε: η εξέλιξη μας δεν τελειώνει ποτέ...και ζούμε όλοι με πιεστική την έλλειψη βασικών πραγμάτων...

                                                                                                 Σ., 16 ετών